Droge i duhovnost

Ako sam se čega naslušao u životu, onda su to “spoznaje”, “uvidi”, “vizije” i “mudrolije” onih koji imaju običaj da se napuše, naduvaju, našmrću, nafiksaju ili napiju koječega. Svaka opojna supstanca obezbjeđuje “stranoj instalaciji”/ličnosti asociranoj sa ljudskim fizičkim tijelom ulaz u njen realitet, pa tako i pristup “duhovnim” sadržajima koji idu zajedno s njim. Sam proces je prilično podmukao jer opojna supstanca uvlači postepeno žrtve u svoj realitet i ove u dosta slučajeva postaju ovisne o njoj, mada će imati utisak da su one te koje nešto biraju ili odlučuju. Tako, nakon izlaska iz stanja euforije, kod žrtve često dolazi do određenih psiho-somatskih poremećaja gdje će ona dobiti tendenciju da ih neutrališe ponovnim uzimanjem opojne supstance i ulaskom u realitete uz pomoć promijenjenog stanja (lažne) svijesti koje data supstanca obezbjeđuje. Vremenom, žrtva postepeno gubi integritet, sve više se razvodi od realnosti iz koje je potekla, pa nije više ni tamo ni vamo, dok će istovremeno da namamljuje druge kako bi ih uvukla u domen supstance od koje je ona sada ovisna. Dakle, radi za nju.

Naravno, iz tih iluzornih zona i njihovih sadržaja, potiče i dobar dio onoga što nazivamo “duhovnost”. Tako bi se s gnostičkog stanovišta moglo reći da što je veći stepen “duhovne naprednosti” jedne strane instalacije/ličnosti, utoliko je veći stepen i njene zaostalosti ili nemogućnosti povezivanja s istinskim dijelom bića, te je tako veća i njena nesposobnost buđenja, odnosno, individualizacije i krajnjeg oslobađanja.

Ovo kao informacija ne može imati nekog praktičnog značaja za samu stranu instalaciju/ličnost, bez obzira na na to da li ona pušila nešto ili nepušila, duvala ili neduvala, šmrkala ili nešmrkala, bavilla se ona transcedentalnim meditacijama ili nebavila …itd. To je ujedno i razlog zašto se nijednoj stranoj instalaciji/ličnosti, skoro da ne može istinski pomoći izvana, kad ova zaglibi kao – “zatvorski čuvar”.

..